Dag 1: Startschot voor Chaos – Over Hobbels, Heuvels, en Dokkeren door de Nacht

Gent, 10u 's ochtends. Het startschot knalt door het Eddy Merckx Wielercentrum...nu ja, Bart de organisator vertelde de 8 deelnemers dat we eraan mochten beginnen op de parking van het Eddy Merckx Wielercentrum, maar het eerste klinkt epischer. Vol goede moed vertrekken we als een dappere groep... om prompt twee keer verkeerd te rijden. Ach, een beetje sightseeing in de Gentse Blaarmeersen kan geen kwaad, toch? Uiteindelijk vinden we via de R4 rond Gent de gravelpadjes van de Merelbeekse Scheldemeersen – het avontuur kan écht beginnen!

De Lange Munte en Paddestraat dienen zich aan als aperitief, gevolgd door de Molenberg als pittig voorgerecht. Ik voel me even een echte flandrien, tot we na de Doorn, Den Ast en Nokereberg bij mijn 'thuisgebied' komen. De Varent en Tiegemberg na 100 km? Check! Dan een verbindingsstukje richting Westhoek. Leuk, dacht ik. Tot een paar vervelende wegenwerken roet in het eten gooiden en de 'schwung' er een beetje uit was. Gelukkig had ik strategisch mijn boterhammenvoorraad aangevallen, dus het stampen kon doorgaan. Tot Ieper (150 km) was het parcours verrassend vlak, met dank aan een vriendelijke Noord-Oostenwind die me een duwtje in de rug gaf.

Na 175 km begint het feest pas echt: de Catsberg. Ik probeer wijselijk mijn energie te sparen, maar word vlotjes voorbijgestoken door ene Emiel die blijkbaar raketbrandstof had getankt. Respect! Op de Zwartenberg slaat de twijfel toe. Mijn kleinste verzet (34/34) voelt plots akelig groot. Een kleine paniekaanval met de Ardennen in het achterhoofd borrelt op. “Hoe ga ik dat in godsnaam doen?” Maar hey, het weer is prachtig, dus kop op en doortrappen!

Bij kilometer 190 (op mijn teller al 200, dankjewel omleidingen!) duik ik een café in Westouter in voor een strategische cola-en-bidon-pitstop. Mijn plan: vannacht doorrijden tot voorbij Wallers (km 340) om wat voorsprong te pakken op de klimgeiten en de Ardennen. Supermarkt? Helaas, gesloten. Dan maar weer verkeerd rijden (dit keer op de Rodeberg – het wordt een gewoonte) en pardoes een klein winkeltje vinden dat wél open is! Na een korte analyse van de aankomende Paris-Roubaix met de uitbater, scoor ik mijn avondmaal: croissants, chocoladekoeken en Bifi-worsten. Gourmet op de fiets!

Op naar de dubbele Kemmel! Ik ben blij als die klootzak (vooral de kant aan het kerkhof, sorry kerkhof) achter de rug is. Daar zie ik dat ook Johan me voorbij is. Verdorie, te lang gekletst met die winkelier. Note to self: minder praten, meer trappen. Maar goed, 't is mijn eigen race en de weg is nog laaaaaang.

Checkpoint 1 in Ploegsteert (RIP VDB) na 9u44. Dan volgt een lange, donkere tocht langs het water naar Roubaix. Best een mooi stukje, maar die ongure figuren en het zoeken naar de weg in het pikkedonker maken het er niet vlotter op. Voorbij Roubaix herken ik het terrein van een eerdere verkenning. De eerste kasseistrook in Hem voelt als een verlossing – weg uit de stadsdrukte! De laatste 70 km naar Wallers zijn... hobbelig en wazig. Knop om, verstand op nul en stuiteren maar. De frustrerend lage snelheid op die pokkestenen... Maar dan: het bordje ‘Wallers’! Halleluja! Het bos is voor morgen. Om 2u 's nachts strompel ik mijn Airbnb binnen, waar de lichten vriendelijk branden. Een warme douche later lig ik bibberend onder de dekens. Pas daar krijg ik het weer warm. Dag 1: 340 km, 16 uur op de fiets. Missie geslaagd. Wekker op 7u, snel de 'dots' checken – 70 km voorsprong! Morgen mikken op 265 km, voorbij checkpoint 2 (Bosberg). De tactiek: zo snel mogelijk bij de Ardennen raken en dan zien we wel (remember 34/34...).

Dag 2: Kasseien, Krampen en een Gesloten Fietsenmaker

6u 's ochtends. Klaarwakker. Slechte nacht, rare dromen. Om 7u30 vertrek ik, ingeduffeld in mijn down jacket, richting het Bos van Wallers. Die kasseien? Ik heb ze links laten liggen. Er komen er nog genoeg waar geen vluchtstrookje naast ligt... De stroken rond Roubaix? Kak. Lastig. Mijn achterwerk protesteert luidkeels. Blij dat ik na 400 km richting Templeuve kan. Onderweg nog een Carrefour plunderen (croissants, uiteraard!) en – halleluja – werkende USB-C kabels scoren! Dag 1 zonder muziek was mentaal zwaar, zeker met die piepende derailleurwieltjes die al sinds de start een serenade brengen.

Volgende stop: Jowan, de fietsenmaker aan de voet van de Kluisberg, voor wat smeerolie. Aankomst 13u10... Gesloten tot 13u30. Serieus?! Geen 20 minuten wachttijd voor deze ongeduldige ziel. Dan maar door, de Kluisberg op. En ja hoor, daar is die paniekflash weer: “Ardennen! 34/34! Hoe dan?!” Meer dan de helft van de hoogtemeters zit in de laatste 370 km. Dit was blijkbaar nog maar de opwarming... Yikes!

Via Kanarieberg, Oude Kruisberg, Hotond en Karnemelkbeekstraat kom ik bij het gevreesde trio: Kwaremont, Paterberg en Koppenberg. Bovenop de Karnemelkbeekstraat neem ik een wijs besluit: de Pater en Koppenberg worden wandelparcours. Geen energie verspillen! Steenbeekdries, Taaienberg, Eikenberg, Wolvenberg, Leberg volgen als avondeten. Als dessert na zonsondergang: Berendries, Valkenberg, Berg Ten Houte (te voet, uiteraard) en La Houppe. Nu nog ‘even’ glooiend naar Geraardsbergen voor de Muur en Bosberg, en dan eindelijk richting slaapplek. Om 00u30 word ik hartelijk ontvangen, prop wat droge sandwiches met Bifi naar binnen, trek mijn meest stijlvolle Hugh Hefner-peignoir aan en duik om 1u30 onder de wol. Stand na dag 2: bijna 600 km. Tussen 4 en 5 dagen finishen lijkt haalbaar!

Dag 3: De Verraderlijke "Rustdag" en Frituur Eddy

Weer een onrustige nacht. Maar hé, een goed ontbijt doet wonderen! Vol energie (nou ja, soort van) richting Ardennen. Rond 9u boek ik alvast een slaapplek in Zoutleeuw, op 800 km. Dat betekent "maar" 200 km vandaag. Waarom? Omdat ik om 21u frietjes bij Frituur Eddy wil eten en droom van een lange nachtrust! Ik weet niet wat het was die dag, maar ik leek vierkante wielen te hebben. Op papier de makkelijkste etappe, maar het voelde eindelooooos. De tol van de voorbije dagen. Twee enorme blaren op mijn derrière (sorry voor het detail) en de vermoeidheid hakken erin. Besluit: morgen slechts 185 km naar Vielsalm. Het echte klimwerk moet nog beginnen…

Dag 4: De Ardennen Intocht en een Spaghetti-Boost

7u45. Geen ontbijt, wel goesting. Op naar de Muur van Hoei! Het eerste deel: wind in de rug, langzaam maar zeker omhoog. Om 10u40 sta ik bovenop die rotzak van een Muur – zonder afstappen! De moraal schiet omhoog! De klimmetjes worden langer, steiler. Dankzij de zadelpijn (en dat verzet) sta ik veel recht op de trappers. Gevolg: meer kracht, sneller boven. In Durbuy haal ik zowaar Emiel weer in! Blijkbaar ben ik toch geen complete pannenkoek in de Ardennen. Het weer is prachtig, de uitzichten adembenemend. Pijn en ongemak verdwijnen (even) naar de achtergrond.

Net voor Houffalize: reünie met Emiel en Johan. Korte babbel, en weer door. Emiel rijdt door naar Stavelot, Johan stopt net als ik in Vielsalm (hij moest de vorige nacht doorrijden – geen slaapplek gevonden, oeps). Ik trakteer mezelf in Houffalize op een terrasje met spaghetti en sla nog wat voorraad in bij de Spar. De twijfel slaat toe: de laatste 239 km in één keer of splitsen? Aangekomen in het hotel in Vielsalm rond 20u, na "slechts" 12 uur fietsen (inclusief stops) voor 185 km en >2500 hoogtemeters, groeit het vertrouwen: morgen kla-ren we de klus! Nog een pizza, wekker op 4u, slapen om 22u.

Dag 5: De Grote Finale – Van Vriestemperaturen tot Euforie

4u. Wekker. Ik heb er zin in! Tot ik de buitentemperatuur zie: 2°C. Brrr. Regenbroek aan voor de warmte, down jacket, laagjes, en gaan! Na de eerste klim: zweetaanval. Regenbroek uit – krampen zijn geen optie! De volgende uren zijn een gevecht: snikheet bergop, ijskoud en mistig bergaf. Uiteindelijk vind ik de juiste kledingbalans. Om 8u35 bel ik Hotel Le Baroudeur in Valkenburg. Geschatte aankomsttijd? "Ergens tussen 20u en 22u," gok ik, met nog 185 km te gaan.

Spoiler alert: I was wrong. Met een rugzak vol eten en aanmoedigingen van het thuisfront die melden dat ik de koploper nader, verlies ik weinig tijd. De moraal is top! Na La Redoute weet ik: nog twee kuitenbijters, met de Côte de la Roche aux Faucons als sluitstuk. Check! Via Luik richting Maastricht – de finale!

Komaan Yannick, gewoon nog de Amstel Gold Race en je bent er.
Steven Claerhout

Net voor de Camerig, met nog 80 km te gaan, gebeurt het: ik passeer Richard, de leider. Ik was al blij met een podiumplek, maar nu... de winst ligt binnen handbereik! Dat geeft vleugels. Op de Eyserbosweg (of IJzerenbosweg, who cares!) bevestigt organisator Bart: 5 km voorsprong. Zonder pech moet dit lukken!

De Verlossing

En dan, na 4 dagen, 8 uur en 20 minuten: de finish in Valkenburg om 18u20! Eerste! Wat een gevoel. Trots overheerst. Het was een rollercoaster van pijn, prachtige uitzichten, stille momenten met mezelf en ja, ook een beetje dat competitiebeestje dat het allemaal net wat spannender maakte. Ik heb genoten, op mijn eigen bizarre, masochistische manier. Mission accomplished!