Daar stonden we dan, aan de start van de Hardennes Gravel Tour. 700 kilometer en 12.000 hoogtemeters off-road leed lagen voor ons. De start was… bergaf. Meteen feest! Nou ja, feest voor de mecaniciens, want bij de eerste gravelafdaling lagen er al drie bidons alsof het bowlingkegels waren. Even later stonden de eerste pechvogels al langs de kant met een platte band. Een voorbode voor wat komen zou? Absoluut.

Dag 1: Welkom in de Jungle (en de Modder)

De eerste afdalingen waren prachtig, maar tegelijkertijd doodeng. Dat extra gewicht van de bagage maakte van mijn fiets plots een ongeleid projectiel. Gevaarlijke afdalingen vol rotsen, stromend water (lees: kleine riviertjes op het pad) en modderpoelen waar zelfs de meest hardcore mountainbiker zou zeggen: "Nah, ik loop wel even om", volgden elkaar in rap tempo op. Tel daar de venijnige klimmetjes bij op en je begrijpt: de eerste uren waren een regelrechte uitputtingsslag.

Een eerste stop bij een supermarkt voelde als een oase. "Vlug" een stokbroodje naar binnen werken en de bidons vullen. Spoiler: niks was 'vlug' die dag. We moesten door complete rivieren ploeteren, wandelden meer dan we fietsten door zuigende modderstroken en deden aan 'downhill hike-a-bike' (ja, dat is een ding: te voet een gevaarlijke afdaling nemen met je fiets aan de hand). Rond 11 uur besloot ik dat gedeelde smart halve smart is en sloot ik aan bij Jasper. Gezellig!

De dag kabbelde (of beter: modderde) voort met strategische eetstops:

• 13:15: Hamois (brandstof!)
• 16:15: Durbuy (SPAGHETTI!)
• 21:00: Aywaille (PITA!)

Jasper bleek een verstandige jongen en besloot rond 1u30 zijn tentje naast een kerk op te slaan. Jonas en ik? Wij hadden blijkbaar nog niet genoeg geleden en besloten door te knallen naar Checkpoint 1 in Stavelot. Dat betekende nog even een 'gezellige' nachtelijke beklimming van 2,5 uur door een donker bos naar Signal de Botrange. Om 4u30 strompelden we CP1 binnen, net op tijd om te horen dat Nol en Erik tien minuten eerder waren vertrokken. Timing is alles...

Dag 2: De Mentale Modderworsteling en een Platte Band Drama

Wakker worden om 8u, vertrekken om 9u30. Traag? Ja. Maar de remblokken moesten vervangen worden en na die eerste dag leek elk spiertje te protesteren. De beloning voor onze trage start? Een loodzware klim gevolgd door… jawel, MEER MODDER. Mijn mentale staat? Die zakte dieper weg dan mijn wielen in de blubber. Een platte band maakte het feest compleet, zeker toen de pomp vast kwam te zitten. Gelukkig was daar een engel in de vorm van een lieve mevrouw die te hulp schoot. Sealant bijgevuld, band weer hard, crisis (even) bezworen.

De rest van de dag is een waas. Veel denken. Vechten tegen negativiteit en pijn. Ik zocht koortsachtig naar een excuus, een reden die zwaar genoeg woog om een DNF (Did Not Finish) te rechtvaardigen. Ik vond er geen. Verdomme. In Sankt Vith stopten we bij een winkel en lazen een bericht van de organisatie: "Dag 1 was een ramp door het weer." OEF! Het lag dus niet (alleen) aan ons! Zelfs de organisator gaf toe dat de boel was weggespoeld. Dat gaf de moraal een kleine boost, maar het ambitieuze plan om binnen 62 uur te finishen was al lang de modderrivier afgevaren.

De nieuwe deadline: maandag om 15u in Kortrijk zijn voor een afspraak. Rekenwonderen Jonas en ik begonnen te puzzelen. Wat is haalbaar? Stop in Houffalize: nieuwe remblokken, MEER SPAGHETTI, en Spar-inkopen. Daar kwamen we Jasper tegen, uit de andere richting. Hij had de handdoek gegooid (SCRATCH). Het constante gevoel dat ik op dag 3 zou opgeven, knaagde. 350 km is toch ook mooi? Ons doel voor dag 2 was 460 km, maar de teller stond pas op 410. Weer fietsen tot 4 uur 's nachts? Nee, dank u. We besloten te slapen in Martelange. Daar zou alles 24/7 open zijn… NOT. Alles potdicht. Dan maar een powernap van 2u tot 5u op een oncomfortabele plek. Om 6u stonden we weer naast onze fiets, op weg naar CP2.

Dag 3: De Herrijzenis, een Cruciaal Telefoontje en een Race tegen de Hotelklok

De DNF-gedachte was er nog steeds. Stoppen bij CP2 (460km)? Mijn rug deed pijn bij hogere wattages – een perfect excuus, toch? Blijkbaar niet overtuigend genoeg. Onze efficiëntie was volledig zoek: we stopten in Arlon, om 30 minuten later CP2 binnen te rijden. Slim.

Daar, bij CP2 (aankomst 8u50), veranderde alles. Ik kon eindelijk mijn berichten lezen en belde met het thuisfront. De doktersafspraak van mijn dochter Billie kon verzet worden! Een enorme last viel van mijn schouders. Plots was er nieuwe moed. We bleven een uur hangen bij CP2 – hotel regelen, mentaal opladen. Het nieuwe plan: een warm bed zoeken voor de laatste nacht om maandag frisser aan de eindsprint te beginnen.

De route was grotendeels prachtig, met hier en daar een 'specialleke': een muur/gebouw met een single track naar beneden waar omgevallen bomen en dikke modder (met brandnetels, want waarom ook niet?) het pad versperden. Tegen het einde: nog meer dikke modderstroken. Veel stappen dus. We vonden een Chambre d'hôte, maar moesten voor 21u inchecken. Om 17u45, met nog 45 pittige kilometers te gaan, leek dat krap. Heel krap.

Jonas, de snelste van ons twee, offerde zich op en reed als een bezetene vooruit om de check-in te redden. Ik genoot (en leed) in mijn eigen tempo van de prachtige natuur en de rust. Wonder boven wonder: Jonas arriveerde rond 20u10, ik volgde om 20u40. We hadden het gehaald! Euforie! Die snel bekoelde toen bleek dat alle drie de restaurants in het dorp dicht waren en de betaalautomaat voor snacks kapot was. Geen eten. Maar wel een warme douche en propere kleren! We sliepen als rozen tot 5u. Klaar voor de laatste etappe.

Dag 4: Nomansland Hilariteit en de Finish High

Om 6u vertrokken we uit Herbeumont. Ontbijt in Bertrix, en dan: het befaamde 'Nomansland'. We verwachtten een desolate leegte, maar stuitten op talloze tankstations en winkeltjes. De ironie! Jonas en ik kwamen niet meer bij van het lachen.

Naar het einde toe moesten we nog wat modderstroken te voet overwinnen, maar de finish was dichtbij. En hoe! We eindigden op een absolute high: een prachtige afdaling gevolgd door een belachelijk steile gravelklim die nog even al het resterende leven uit onze benen perste.

En dan: de aankomst! Een warme ontvangst door de organisatie, een medaille, een oorkonde en het allerbelangrijkste: een ijskoud, welverdiend biertje! 🍻 Wat een episch avontuur. De modder, de pijn, de twijfel, de kameraadschap, de bizarre momenten – het was het allemaal waard. Hardennes Gravel Tour, je was een hel, maar wel een mooie!